Bu kitapta ailemden üzerimde iz bırakmış şahsiyetlerin hâtıralarına yer vermek istiyorum. Birçok yazar, hâtıralarından bahsederken “mazinin tozlu raflarında” tabirini kullanıyor. Fakat benim için ailemden simalar ile yaşadığım hâtıralar ve burada anlattıklarım öyle tozlu filan değil. Çok parlak, dipdiri ve canlı! Çünkü ben, o hâtıralar...

Ruhumuz, aklî dünyanın dar ve sıkışmış sınırları içerisine hapsedilemez; kendine sığınacak bir liman arar. İşte sanat, fark etsek de etmesek de o limanlardan biridir. Mesela güneşin gurup vaktindeki ışık oyunlarını hatırlamak, Haliç’in karşı sahilinden Süleymaniye Camii’ni seyretmek, mevsim sonbahara dönerken bir parkta Chopin nağmeleri...

Kenarında lokumu, nakışlı fincanı, baştan çıkaran kokusu, 40 yıllık hatırı taşıyan lezzetiyle bizi tarif eden en doğru semboldü o... O; dostluktu, komşuluktu, paylaşmaktı, medenilikti… Zaman geçti… Biz değiştik… Kalabalık kentlerde, yüksek apartmanlarda yaşamayı seçtik… Yalnızlaştık... Medeni şehirlilerden, uygar kentlilere dönüşürken; bizliğimiz benliğe doğru yürüdü....

Eskilerde kaldı medeniyet tasavvurumuzu yansıtan şehirler… Önce… Daha huzurlu, daha sakin, daha insânî ve daha güvenliydik. Kul hakkı, hizmet, tevazu, merhamet, iyilik, sevgi, saygı, komşuluk, mahalle kültürü, yardımlaşma, olabildiğince az alıp çok verme gibi değerleri konuşmaya gerek duymaz, yaşardık… Sonra… Bizim olmayan bir medeniyet...