“Yoluma çıkmasa veya ben ona varmasaydım bu kitap olmayacaktı. Ne olduysa ben, o ve siz bir sofrada oturuyoruz.”

…

Bu kitapta, iki kapağın arasında, harâbat ehlinden bir yolcu duruyor. Hikâyesiyle bize varmış veya bir şekilde kendimizi karşısında bulduğumuz biri... Mirza Evin diye görünen; yolda bulunan, yaşanan, yıkılıp yeniden inşa olunan; yolculuğundan gayrı bir şey(i) olmayan bir “evren”… Onun aşkı bir yere, bir şeye, birine aşk değil. O, aşkın fâili olmayandır, nesnesidir. Her ne gelmişse başına, içine ne düşmüşse, onu şekillendiren aşka nesne olabilmiştir sadece. Aşk'el-Yakîn, bir aşk anlatısı değildir! Aşk ile kendisine düşenin heceleyerek; öğrenerek yaşadığının değil, yaşayarak öğrendiğinin ifşasıdır. Anlatılan yolculuk ise yolcunun kendini bulması ve gurbette sılasına varmasıdır.

…

“Sazlıktan koparılmış kamışmışım. Acılarım, bilmediğim sılamın hasretindenmiş. Aşka meyilli oluşum, yüzümü memlekete çevirip gitmekmiş.”