Babam, yüzü duvara dönük, bir zaman düşünür gibi başının saçsız kısmını okşadı; sonra zor bir işe karar verenlerin isteksizliğiyle uzanıp bir takvim yaprağı kopardı. Fakat bununla iş bitmiş değildi; son senelerde hafifleyen görme kabiliyetini ayarlamak için kağıdı kendinden bir hayli uzakta tutarak tane tane...

"Ne tuhaf, bu gökkubbenin altında herkes bir şeyler duyup bir şeyler söylüyor; fakat her duyuş, her söyleyiş ve her görüş, nihayet, mukabil olduğu eşyayı aksettiren bir ayna parçacığına benziyor. Fakat nerede o kamil ve mükemmel duyuş ve duyuruş ki, içine bütün cihanın aksettiği muazzam...

"Ağacın kıvam bulması meyveyi haber vericidir; ruhun kıvam bulması da hakikati haber vericidir. Şu halde, ruhu hakikatle kıvam bulmuş kimselerdir ki devran onlara ölümsüz bir hayat bahşediyor.Yaşayan, devam eden onlar.. Ölseler de ölmeyen gene onlar!"

Bu kitap ne bir hikayedir ne masal ne de roman... zamanı, mekanı, vak'aları, şahısları, isimleri hatta vak'aların seyri, sırası ve detaylarının yüzde doksanı ile otantik ve yaşanmış bir devrin, gerçek ve yaşanmış bir hayat tablosudur.Biz, İmparatorluk Türkiyesi'nin hemen de son evlatları; içinde haşır neşir...

Son Menzil"seninle yükseldim, zira bana aşkı öğrettin, sana takıldım ve ilerleyemedim, zira aşkı bir vücuda muhayyet bildim. Halbuki insanın hilkati, kendi gibi bir insanın sevgisinde oyalanıp kalmak için düzülmemiş Haşim... Meğer aşk yolunda insan bir menzilmiş... Fakat durulması değil, atlanması lazım gelen bir menzil hakikate ulaştıran bir köprü. Geç, ondan da geç, yalnız aşkta...

“Ayverdi’nin hâtıra kitaplarından biri olan eser sıra sıra hâtıralar, batının taassubu, sarayda hayat, mahya ve ötesi, bir mûcit, paşa hanım, dolu dolu otolar, bohçacı sündüs, sucu nine, kim eşek olmak ister ki, on ikiye çeyrek var gibi hâtıra, sohbet ve makale tarzında yazılardan oluşmaktadır.”

“Efendim, hangi kitapları okumamı tavsiye edersiniz?” “Evladım, ne zaman ki ustanın dizi dibinde kendi kitabını okursun, okumaya başlamış olursun!” Mürşidim Derviş Baba’nın bu sembolik cevabı, insanın adeta evrenin bir özeti olarak okunabilecek en yüce kitap olduğuna gönderme yapıyordu. Tüm bu derinliğin yanında, “kendi kitabını...

Kimse kaderi değiştiremez... Evren buna izin vermez. Ve Allah’tan başka hiçbir güç, kıyamet saatini ne ileri ne de geri kaydırabilir. Bir şeyler buna neden olacak olur ise Zamanın Muhafızı müdahale etmek zorunda kalır. Çünkü o, kıyamet saatine kadar zamanı korumakla görevlidir. Korkunç bir uçak...

Vedalaşmak için sadece beş günleri var… Hayatı geriye doğru sayarak yaşayan ve sevdiklerinden ayrılmaya hazırlanan iki karakterin dramatik hikâyelerini okumaya hazır mısınız? Bir yanda ölümüne beş gün kaldığını bilen, Mara… Diğer yanda ise koruyucu ebeveyn olarak kalplerini açtıkları küçük Curtis’i beş gün sonra gerçek...

Ey ötelere uçup gitmek isteyen yolcu! Ayrılık, aşk kuşuna kanatlar takar. Ve bilesin ki yüzlerce kanadın varsa Yâr diyarı sana uzak değildir… Ey aşk ateşine düşmüş kimse! AŞK’ın tek başına anlatıldığını gördün mü hiç? Bu yüzden SEVGİLİ’ye giden yolu anlatmak için “AYRILIK” var bu...

“Yoluma çıkmasa veya ben ona varmasaydım bu kitap olmayacaktı. Ne olduysa ben, o ve siz bir sofrada oturuyoruz.” … Bu kitapta, iki kapağın arasında, harâbat ehlinden bir yolcu duruyor. Hikâyesiyle bize varmış veya bir şekilde kendimizi karşısında bulduğumuz biri... Mirza Evin diye görünen; yolda...

Önce inanmadı… Bu uzun yaşamının sonunda başka ömürlerle gençleşecek miydi yaşlı Bukra? Sonra yapamadı… Asırlar önce kendisine bağışlanan tek bir yaşamla neredeyse en güzel yaşlara kadar gençleşebilmişti. Ama bitti. Bağışlanan ömür tükendi. Artık kendi çabasıyla ömür almayı başarabilmeliydi. İyi de nasıl? Zamanla bağımlı oldu...

Ne birine âşık olmak için zamana ihtiyacımız var ne de aşkın beklemeye tahammülü...​ İşkence dolu bir mahkûmiyet hayatı yerine onurlu bir ölüm ihtimalini seçerek firar eden iyi kalpli bir anarşistin ayakları bir yeryüzü cennetinin topraklarına değdiğinde, merhametli Tanrı’nın suçluları da sevebileceğini anlayacaktı. Onu, tutkulu...

2 Aralık 2029 akşamında şok bir haber bütün dünyaya yayılır: “Kıyametin kopmasına 99 gün kaldığı kesinleşti!” Ardından dünyada akla hayale gelmeyecek bir kaos zinciri oluşur. Ama perde arkasında daha büyük bir savaş vardır… Rahmani ve şeytani güçlerin gizemli savaşına hazır olun! Kıyamete 99 gün kala ortaya...

Hayal kurun! Çünkü geleceği hayal etmeyen, onu inşa edemez! Sizi hayallerin özgür olduğu, sınırların ve kalıpların olmadığı, geleceğe uzanan bir dünyaya davet ediyoruz. Çok uzakta değil, tam da bu sayfalarda… 2013’ten beri, bizi insan yapan en önemli parçamız olan beynimizi, yediden yetmişe tüm meraklılara...

“(…) Her şeyi olduğu gibi hatırlıyordum. Soğutucunun içindeyken duyduğum ayı kokusunu, metal kısımlara pençe atışını, babamın parçalanmış ayağını, ayakkabısını, annemin gözünü dolduran kırmızı damarları. (…)” Siyah ayı diğer vahşi ayılardan farklı olarak nadir durumlarda insanların peşine düşer. Whyte ailesi yanlış zamanda yanlış yerde mi...

Ben bu kitabı ‘doğal doğum’la dünyaya getirdim. Sadece ‘anne sütü’yle besledim. ‘Düşe kalka büyüttüm.’ Yaralarını ‘öptüm, geçti’. İnceli kalınlı motor kasları yanı sıra ‘kalp kası’ da gelişsin diye ‘AŞK’a düşürdüm sık sık. Sonra ‘göz yakmayan’ şampuanla yıkadım, temizledim. Mis gibi koksun diye ‘içimin yağı’ndan...

Bilen bir kimseye Tao’nun anlamını sorsanız “yol” der. Zen’in neden bahsettiğini sorsanız “hiç” der. Ancak hiçbir cevap aslında tatmin edici olmaz. Çin ve Japon kültürüne, inanç sistemine, geleneklerine büyük etkisi olan bu basit sözcüklerin ardında aslında kavranması zor manalar yer almaktadır. Sûfî hikâyelerinde gördüğümüz...

“Halka hizmet etmeyende sevgilinin işi ne? Hizmet yoksa bre Derviş bu ibadet neye yarar?” Allah aşkının bir eri, Hak yolunun bir hizmetkârı olarak ömrünü geçirenlere, hasretle, sevgiyle, sevgiliyle gönlü coşan, taşan herkese ve en çok da nereye gittiğini bilen yolculara selam olsun...