Şu bir tarihi hakikattir ki; XII. Asır Anadolusu'nun kanlı ve buhranlı coğrafyası üstünde Mevlana Celaleddin-i Rumi ve Yunus Emre gibi rehber ve önden gidici insanlar olmasaydı belki de dünyaya parmak ısırtan bir Osmanlı medeniyet ve hakimiyeti de olmazdı. Şuna da inanmak yerinde olur ki,...

"İşte Boğaziçi ile yekvücut olan Tuna, gene de Karadeniz'i aşıp, Boğaz'ın sularında Tunalaşarak, o tarihi dostluğu ihya eylemekte ve o kadim aşinalığı, o eski muhabbet ve meşvereti, Rumeli'de gönlü de gözü de takılıp kalmış olanlara gizli gizli raz söylemekten geri kalmamaktadır."

Her sosyal yapının kendine göre değişmez husûsiyetleri ve bir şahsiyeti vardır. Esâsen millet ve milliyet tefrikini yapan da bünyenin bu kendine has şekillenişidir. Şu halde, târihin ve içtimâî gelişmelerin talep ve îcap ettirdiği bu farklı bünyeleri besleyecek gıdânın da, her millete kendi ihtiyâcına uygun...

"Bence şekil ve san'at, manayı ziynetleyen bir kaptır. Mana, şekil perdesi altında gizli olduğu için göz, iç kıymetini görmüyor da; dış tezahürlerini görüyor, ruhu görmeyip, cesedi gördüğümüz gibi.Şekil manayı bulmak için bir kapıdır. Yazık ki insanlar bu kapının san'at inceliklerine, estetik vasıflarına dalarak, onu...

Müslüman Türk, irfan sahibi idi. İrfan da ne ki, dersek, bir milletin, iman ve tarih yayığında asırlar boyu döve işleye meydana getirdiği deruni zarafet, incelik ve medeniyetin parlak terkibidir. İşte bu terkip, insanoğlunun elinden, dilinden, söz ve davranış olarak taşan bir müstesna verim, iç...

"Ara! diyorum; fakat sen bu sözleri anlayıcı mısın, yoksa okuyucu musun? Bahara mensup olan yağmurun fiil ve eseri, taze ve yaş olan ağacadır; kuruyup odun haline gelmiş olan değil. Ne vakit ki bir insanın sözleri de bir çok kimselerin vücutları ağacı üzre esse, onu...

Bilmem ki, aslında dost ve ikiz yaratılmış, şu birbirini tamamlayıcı madde ile mananın ne diye arasını açar, açar da kimsenin edemeyeceği düşmanlığı kendimize ederiz? Bu alemde, kendi kendinin cahili olana, kendinden büyük düşman, kendi kendini bilene de kendinden sadık dost var mıdır?

İstanbul ağacının ince bir kolu, narin bir sürgünü olan Boğaziçi dalının beş asırdır eteğimize düşen tarihi bereketi ile edebi mahsulünden tatlı acı bir tadımlık lezzet bulup, bu çeşniyi de geçmişin bir armağanı olarak geleceğe bırakabilmek.

Devletlim: - "Bana bir kitap imzala!" dedi. Güldüm. Onun varlığına varlık taslamak, Seyhunlar'ı Ceyhunlar'ı olana bir desti su bağışlayan adamın safdilliğinden daha edep dışı işlerden değil mi? Amma, mademki istemişti; olacaktı. Hem de ziyanı da vardı? Zaten insanoğlu her zaman için, misafirlik oynayan, çamurdan ev yapan, tuğla...

"Bugün dünya da, insan da buhran içinde sayıklamakta. İçine gömüldüğü gafletli rüyadan uyanması gerek. Kim uyandıracak? Madde ile ruhun ellerinden tutarak birbirleriyle barıştırıp tek kuvvet haline kim getirecek? İşte Dost da, başı maddeye gömülmüş olarak gönül körlüğü çeken, amma çektiklerinin de farkında olmayan Ademzade'ye...

“Türk milletini altı yüz sene idâre etmiş olan ruhta, Osmanlıların doğru hareketleri olduğu kadar yanlışlıkları da bulunduğu âşikardır. Ama ne yazık ki, bugün biz, durmadan Osmanlı seferlerinden söz ederek medenî, insânî, içtimaî, adâlet, nizâmî ve medenî çıkışlarını örtülü geçiyoruz. Sevaplarını değil günahlarını ele alıp...

Eser Âsafnâme Yazıları, İki Kırımlı İhtiyar, Cilâcı Yorgo Usta, Antikacı Akkârî, Mirasyediler, Bez Bebek, Edip Bey, Kar Suyu, Bostan Dolabı, Ebâbil Kuşları gibi makalelerden oluşmakta…”

“Fâtih neden büyük insandı? Onu cihan nazarında Fâtih yapan, serdarlığı mı, tâcı, tahtı, ordusu, ülkesi, dostları, düşmanları mıydı? Hem serdar, hem hüküm-dar, hem sanatkâr, hem de bir mutasavvıf olan, şarkın bu büyük evlâdı, vâsıl olduğu maddî ve rûhî âhenk ve muvazeneye hangi yollardan geçerek...

Ezel gününde kısmetine bir ulu rehber çıkarak, onu bu dünyanın çirkeflerinden çekip çıkarmak üzerine: "Ey ezel dostum! Ne gözlerin iyi görüyor, ne de kulağın yeterince tam duyabiliyor, Onun için bana gel, sakın elini elimden çekmeye kalkışma. Zira yeryüzünde öyle uçurumlar, çukurlar mevcuttur ki, senin...

"Kimsin" diye sordular. "Bu dünyada işi bitenim!" dedim. "Öyle de neden sefere çıkmazsın?" dediler. "İşi bitmemiş olanlara yoldaşlık etmem murattır" dedim. "Senin için mürit diyenler de, murat diyenler de var, hangisisin sen?" dediler. "İşte buna gülesim geldi yarabbim! Kah müridin, kah muradın olduğumu onlara söyler...

Tanzimat'tan beri Garp'tan çimlenen, ama bir yandan da milli ve an'anevi seviyenin formasyonunu muhafaza etmek lüzumunu duyan bir cemiyet anlayışını, dışa karşı Garplı olmakla öğünürken, kendi kendine karşı buna inanmadığını itiraf etmesinin med ve cezri ortasında koca bir asır geçip gitti. Ne ki, zamanın...

"Müslüman Türk'e vatan hazırlayanları ve bu uğura yediden yetmişe maddi-manevi cihad yolunda gecesini gününü, varını yoğunu feda eden uluları, Türk gençliğine duyuramamakta gaflet gösterdikçe de onların on parmağının yakamızdan tutarak bizden hesap soracağını neden hiç düşünmemekteyiz?"

Bu kitap ne bir hikayedir ne masal ne de roman... zamanı, mekanı, vak'aları, şahısları, isimleri hatta vak'aların seyri, sırası ve detaylarının yüzde doksanı ile otantik ve yaşanmış bir devrin, gerçek ve yaşanmış bir hayat tablosudur.Biz, İmparatorluk Türkiyesi'nin hemen de son evlatları; içinde haşır neşir...

Fazlı ve fazileti ile iftihar edilecek bir vatan ve iman adamı olan merhum Nihad Sami Banarlı, bir konuşma esnasında: "Türk evlatları ne zaman Süleymaniye'nin önünden onu gören gözlerle geçer, milli romantizmini, idrak edecek olurlarsa işte o zaman Türkiye kurtuluş ve selamet çağının idrakinin şuurunda...

"Ne tuhaf, bu gökkubbenin altında herkes bir şeyler duyup bir şeyler söylüyor; fakat her duyuş, her söyleyiş ve her görüş, nihayet, mukabil olduğu eşyayı aksettiren bir ayna parçacığına benziyor. Fakat nerede o kamil ve mükemmel duyuş ve duyuruş ki, içine bütün cihanın aksettiği muazzam...